رهایش داروهای ضد تکثیر و آنتی پلاکت از سطح نانو تک لایه های خود مونتاژ شونده با قابلیت کاربرد در استنتهای فلزی مورد استفاده جهت درمان ضایعات قلبی

هر سال میلیونها انسان بر اثر ضایعه شریان کرونری می میرند و این بیماری همچنان اصلی ترین عامل مرگ و میر در جهان است. استنتهای فلزی که می توانند شریانهای مسدود یا تنگ شده را باز کنند به منظور کاهش اثرات ضایعه مربوطه مورد استفاده قرار می گیرند. بدلیل امکان وقوع تنگی مجدد پس از جایگذاری استنتهای فلزی، در سالهای اخیر استنتهای رها کننده دارو مورد توجه قرار گرفته است. با این وجود، اکثر استنتهای رها کننده ی داروی موجود در بازار ساختار پلیمری داشته و از معایبی همچون خواص مکانیکی نامطلوب رنج می برند. جهت پرهیز از بروز این مشکلات، اخیراً استفاده از تک لایه های خود مونتاژ شونده در ساختار استنتهای رها کننده دارو مورد بررسی قرار گرفته است. با این حال، در مطالعات انجام گرفته از دو موضوع غفلت شده است: (1) بررسی تک لایه های ناهمگن و (2) رهایش همزمان دو عامل درمانی. در این رساله دکتری این موارد مورد ارزیابی قرار گرفت. در این پژوهش، تک لایه های ناهمگن دارای گروههای انتهایی متیل و کربوکسیل با موفقیت بر روی سطوح طلا سنتز گردید. ویژگی نمونه ها توسط میکروسکوپ الکترون روبشی، طیف سنجی فوتو الکترون اشعه ایکس، میروسکوپ نیروی اتمی، طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه و اندازه گیری زاویه تماس بررسی شد. سپس سطوح پوشش داده شده با تک لایه خود مونتاژ شونده ناهمگن جهت رهایش داروی اورولیموس مورد ارزیابی قرار گرفت. مطالعات رهایش دارو در بافر فسفات نمکی با استفاده از تکنیکهای کروماتوگرافی مایع با کارآیی بالا و کریستال کوارتز نانوبالانس انجام پذیرفت. نتایج بدست آمده با یافته های حاصل از بررسی تک لایه های همگن مقایسه گردید. میزان رهایش از تک لایه ناهمگن بصورت معنی داری (p < 0.05) متفاوت از سطح همگن بود. یافته ها جهت کاربرد تک لایه های خود مونتاژ شونده ناهمگن در استنتهای رها کننده دارو امیدوار کننده می باشد. در بخش دیگری از این رساله، رهایش همزمان داروهای پاکلیتاکسل (بعنوان عامل ضد تکثیر) و دیپیریدامول (بعنوان آنتی پلاکت) بررسی گشت. نتایج بدست آمده انتقال موفقیت آمیز داروها به بافر فسفات نمکی را تایید کرد. پس از روزهای 1، 2، 3، 7، 14 و 28 میزان دیپیریدامول رها شده بصورت معنی داری (p < 0.05) بیشتر از مقدار پاکلیتاکسل منتقل شده بود. یافته ها نشان می دهد که روش پیشنهادی می تواند برای توسعه نسل پیشرفته ای از استنتهای رها کننده دارو مناسب باشد.